Auteur: Gerrit MarchalPagina 1 van 20

Op jacht.

Graven van een nieuwe burcht.

Op jacht.

In de duinen.

Vossen in de duinen. 2 oktober 2024.

Ringslangen.

Jeuk.

Mei 2024. In de duinen.

De ooievaars in de Mazijk. 14 Maart 2024.

Wijk bij Duurstede. Vrijdag 24 maart 2023.

Edelherten.

Vanmiddag, zijn Lenie en ik, een stukje gaan wandelen nabij het ‘Natuurbelevingscentrum ‘De Oostvaarders’ in Almere. Dit gebied is gelegen aan de westgrens van de Oostvaardersplassen. Vrij dichte…

Goede Kerstdagen en voorspoedig 2023.

Ik wens iedereen een Gezegende, Goede Kerstdagen, en een gezellige jaarwisseling. Pas op met vuurwerk, doe voorzichtig ! Ook voor iedereen, de allerbeste wensen, en een gelukkig, gezond…

Kees Korstanje, mijn lagere schoolmaat.

Omstreeks 1963 zaten Kees ( Korstanje ) en ik, naast elkaar in de schoolbank bij meester Jan van Dijk. ‘School met de Bijbel’ in Wijk bij Duurstede. Kees…

Vandaag, op weg na een reünie van de Genieduikers bij Crevecoeur, gelegen tussen de Dieze en de Maas, even in Neerijnen, bij onze kennis en kluizenaar Jozef van den Berg gaan kijken. Ik had wat etenswaar, houdbare melk, jam, een pot honing, etc. voor hem meegenomen waar hij heel blij mee was. Lenie en ik kennen Jozef meer dan 20 jaar. Zo af en toe, als wij bij hem in de buurt zijn gaan wij bij Jozef kijken. Vaak is hij in, of nabij zijn zelfgemaakte kleine houten huisje. Jozef…, een bijzondere diep gelovig man, met een eigen levensvisie. Een kluizenaar met een goed, zachtaardig en vriendelijk hart. Zaterdag 2 juli 2022. m.v.g. Gerrit.

Op zoek naar voedsel.

Het vosje in de duinen. Donderdag 28 juli 2022. Vogelenzang.

Kasteel Duurstede in Wijk bij Duurstede. Vanuit de tuin van mijn tante Jans Marchal – Drost. Langs de Wal 4. 18 november 2007. m.v.g. Gerrit.

Aan het begin van de avond, tijdens een struintocht door de duinen nabij Vogelenzang, steken plotseling enkele herten het onverharde wandelpad over. Maandag 20 juni 2022.

De herten zagen mij ver van te voren al aankomen maar gingen rustig door met grazen. Regelmatig keken zij even op in mijn richting. Onverwachts springt er eentje met grote sprongen weg en verdwijnt in het halfdonkere naaldbos. 20 juni 2022.

Een Aalscholver net voor het wegvliegen. 20 juni 2022.

In de duinen bij Vogelenzang. Maandag 20 juni 2022.

Struinend in de duinen bij Vogelenzang, aan het begin van de avond, zag ik dit hert rustig door het water lopen. Maandag 20 juni 2022.

Donderdag 12 mei 2022, de vorig jaar gemaakte en beloofde foto’s bij Alex Kosterman gebracht. Wat woont hij daar mooi in de voormalige boerderij en bakkerij, aan de voet van de dijk in Ravenswaaij. Het kleine dorpje zo knus gelegen aan de kronkelende Rijn in het mooie Betuweland. Met een lieflijk en landelijk uitzicht over de uiterwaarden, waar zwart-wit gevlekte koeien drinken uit, door de droogte van de laatste weken, laagstaande drinkpoelen. Rechts in de verte, over het donkerblauwe kronkelende waterlint van de Lek, ligt half verscholen, achter het bomengroen Wijk bij Duurstede, mijn geboortestad. Met zijn kasteel -, kerktorens, de molen ‘Rijn en Lek’ en veilig achter de walmuur staande rode dakpanhuisjes, kijken over het rivierenland. De witte veerpont en bijbehorend prachtig veerhuis steken fel af tegen het kasteelbos, waar zachtwitte sluierwolkjes traag langs het hemelblauw schuiven. Hier proef je nog een vleug van stilte en rust zoals in vroeger dagen. Alex, een oud Wijkenaar, is een vriendelijke en gastvrije man, een aardige kerel, een verzamelaar van alles en nog wat. Toen Lenie en ik bij de woning van Alex kwamen was het grote houten hek, beneden aan de afrit, afgesloten met een verroeste ketting en bijbehorend hangslot. Leentje rammelde een paar keer aan het belletje wat schuin over een van de helspijlen hing. Het schelle minikerkkolkjesgeluid zweefde over de nabije omgeving, maar er verscheen niemand, alléén een paar kippen hoorden wij kakelen en de witte duiven op één van de vensterbanken vlogen vleugelklapperend in hun verstoorde middagrust weg, om even later weer op de nok van de woning te landen. Wij besloten maar een stukje over de dijk te gaan wandelen. Na enkele honderden meters wandelen kijkt Leentje met haar hand boven haar ogen in de verte ‘Kijk, volgens mij loopt daar Alex met zijn hond’ zegt zij mij aankijkend. En ja hoor gelijk heeft zij. Even later, al wandelend komen wij bij elkaar en ik zeg tegen Alex dat ik zijn beloofde foto’s kom brengen. ‘O … wat leuk, lopen jullie maar even mee dan gaan wij gezellig een bakkie thee drinken’ zegt Alex op zijn Wijks. Spike de hond wil graag links en rechts in de berm van de dijk nog even wat snuffelen en kleine plasjes doen. ‘Ga maar ergens zitten’ zegt Alex naar een paar stoelen wijzend als wij bij zijn woning zijn aangekomen, dan ga ik wat te drinken maken. Onder het genot van een door hem ingeschonken kopje thee hebben wij gezellig gebabbeld over o.a. oud Wijkenaren en hun bijnamen ( zoals, de Schapenneuker, Luisje, Kromme Krein, Zwabberbil, Bets Floep, Zus Zurekool, Bolle jaren, De staande schijtert, Lammertje vetlul, De éénkloot, De boze geest, De kontekrabber etc. ), en dingen vanuit onze jeugd, terwijl Spike trouw en waakzaam aan onze voeten bleef liggen. ‘Er zit nog een oude oven, ergens uit achtienhonderdzoveel, hier in de voormalige bakkerij, ik laat jullie hem straks wel even zien’. Na de twee kopjes thee neemt Alex ons mee zijn woning in, om de oude bakoven te laten zien. In een woonkeuken staat al 15 jaar een volledig ingericht kerstboompje. ‘Het is toch gezellig zo’n boompie!’ laat Alex ons weten. In één woonkamers bukt Alex onverwachts en pakt verbazingwekkend mooie en zorgvuldig gemaakte houten wagens, karren, koetsen en bijbehorende paarden uit een kastje. Vol bewondering bekijken Leentje en ik de door Alex gemaakte houten modellen. In één woord ongelooflijk, wat een geduldig kunstenaar is deze man. ‘Mooi toch’ zegt Alex lachend en bescheiden ingetogen trotsheid. Net als de reeds jaren opgestelde kerststal in een oud konijnenhok in de tuin hij mooi vind. Een prachtkerel ! Ik mag hem wel die Alex. Mensen zoals hij brengen kleur in het leven. Een oude woonwagen, die hij ooit nog van plan was op te knappen, zal één deze weken opgehaald worden. Ik denk dat ze daar een flinke kraan voor nodig hebben om het gevaarte vanuit de tuin onderaan de dijk, boven op de dijk, op een wagen te takelen. ‘Ik bel je wel even van te voren, dan kan je foto’s komen maken’ laat Alex mij weten. Na een aai over de kop van Spike de hond nemen wij afscheid van Alex. Een bijzondere, maar vriendelijke en gastvrije man. Een vrije vogel die zoveel kleur aan het leven geeft. m.v.g. Gerrit.

Vanmiddag, na mijn ronde hardlopen zat ik met Lenie heerlijk in de achtertuin te genieten van een kop koffie. Leentje had in de tijd dat ik aan het lopen was, in de tuin wat onkruid verwijderd en alles netjes opgeruimd. Tijdens het babbelen en koffiegenot was langzaam, achter in onze tuin het zonlicht op deze twee tulpen gaan schijnen. Snel ben ik naar de slaapkamer gelopen om mijn camera te pakken en heb deze foto gemaakt. Maandag 9 mei 2022. m.v.g. Gerrit.

Ik zocht vanmorgen naar een tekening van het lieflijke ‘Boshuisje’, zo mooi verscholen in de bossen op het landgoed ‘Eyckenstein’ in Maartensdijk, toen ik weer deze tekening van het Veerhuis in Wijk bij Duurstede zag. Ik heb hem gemaakt in 1997. Een paar jaar eerder had ik ongeveer dezelfde, wat eenvoudiger tekening gemaakt van het veerhuis, maar dan op een stuk kleiner formaat. Bijgaande tekening is 33 x 55 cm. Ik keek nu, na jaren nog eens goed, toen ik tot mijn verbazing zag dat ik nog niet helemaal klaar ben met deze tekening. De witte latten van het hekwerk, voor en tussen het schuurtje en het veerhuis moet ik nog afwerken. Ik denk dat ik de tekeningen ( heb er nog een aantal ) maar eens laat inlijsten. Zij zitten nu bij elkaar in een grote doos ergens op zolder. En Lenie, mijn vrouw heeft al menig keer tegen mij gezegd, ‘Gerrit je moet die tekeningen van jou eens laten inlijsten en ophangen’. En gelijk heeft zij. m.v.g. Gerrit.

Dinsdagmiddag, 22 maart 2022, waren mijn vrouw Lenie en ik even in Wijk bij Duurstede. Op de Markt zagen wij deze twee kleurrijke vriendelijke jonge vrouwen, Emy en Laura, gezellig babbelend in het aangename voorjaarzonnetje zitten. Meiden bedankt dat ik een foto van jullie mocht maken en op ‘De Wijkse Zwerver’ mocht plaatsen. Leuk jullie te hebben ontmoet. m.v.g. Gerrit.

Stoeiende Wasberen.

Bij de ezeltjes in Zeist.

Zaterdag, 26 februari 2022, met de kleinkinderen Enzo en Xenna in Zeist, bij aan de Zwitsersekade 5, gelegen Ezelsociëteit ( Ezelopvang ) gaan kijken. Lenie en ik waren…

Tijdens een wandeling, vorig jaar op vrijdag 23 april 2021, kwam ik al wandelend over de parallelweg van de ‘Graaf van Lynden van Sandenburgweg’ in Cothen richting de Kleidijk en het wat verder in de bossen, zo mooi gelegen kasteel Weerdesteyn, een voor mij onbekende man tegen. Voorover gebogen leek hij iets in de berm te zoeken. Enige meters van hem vandaan lagen wat spullen in het frisse voorjaarsgroen. ‘Zoek u iets’ vroeg ik hem met de achterliggende gedachte dat ik hem misschien zou kunnen helpen. Terwijl hij zich naar mijn omdraaide zag ik de fotocamera om zijn nek bungelen. Nee, hij was niets verloren maar keek zo maar wat in het rond om eventueel foto’s te kunnen maken. Ik raakte in gesprek met de vriendelijke bebrilde man, Jaap ( van der Kleij ) is zijn naam, die zoals hij vertelde in vroeger jaren voor Kodak foto’s maakte, en nu er zo af en toe voor z’n plezier op pad ging. Onverwachts vroeg hij aan mij ‘Mag ik een foto van je maken, je hebt een markante kop, ik stuur hem je wel toe, als ik hem heb ontwikkeld en afgedrukt…maar dat kan wel even een poosje duren’. Na een leuk gesprek over fotograferen, het omliggende landschap, de paarden en koeien in het weiland zijn wij ieder ons eigen weg gegaan. Al verder wandelend keek ik nog een keertje om naar Jaap, maar deze stond alweer voorovergebogen in het gras te koekeloeren. Ik heb die dag een prachtige wandeling gehad door het omliggende land van Nederlangbroek en Cothen, waar ik nabij het zo romantisch in het bos verscholen kasteel Weerdesteyn weer voor het eerst dit jaar de koekoek hoorde. Zijn diepdonkere heldere roep, als in een sprookje, klonk door de stilte van de hakhoutbossen. In geen maanden meer van Jaap wat gehoord, ik dacht dat hij mij was vergeten, of dat de door hem gemaakte foto van mij was mislukt. Maar nee hoor, vanavond zag ik in mijn mailbox een leuk berichtje van Jaap en de door hem gemaakte foto van mij. Jaap hartelijke dank voor je foto en leuk je ontmoet te hebben, en hopelijk komen wij elkaar al zwervende nog eens tegen. m.v.g. Gerrit.

Zo, vandaag 24 januari 2022 het laatste gedeelte van onze wandeling van Amsterdam naar Arnhem gewandeld. Aan het eind van de ochtend zijn wij bij het zo romantisch mooi, op de berg gelegen kerkje van Heelsum begonnen. Van de vriendelijke koster mochten wij even in de kleine kerk kijken, en o.a. de kleurrijke glas- en loodramen bewonderen. Wij hebben vandaag flink doorgewandeld en twee maal even tussendoor op een bankje gezeten om een paar sneeën brood te eten en een kopje koffie te drinken. Bij kasteel Doorwerth was de gepensioneerde Bert de loopbrug schoon aan het maken, door mos en grond, wat in de loop der jaren tussen de planken was blijven zitten, te verwijderen, om zo verrotting van de dikke planken te voorkomen. De dikke acacia die in 1678 ter gelegenheid van de ‘Vrede van Nijmegen’ is geplant, goed bekeken en bewonderd. Het is, voor zover bekend de oudste boom in zijn soort in geheel West-Europa. Via mooie bossen en onverwachte stukken holle en uitgesleten bospaden zijn wij richting Arnhem gewandeld. Vol bewondering nabij het mooie ‘Zypendaal’ de drie enorme tamme kastanjebomen bekeken, gevoeld en gestreeld. Wat een enorme bomen zijn dit voor Nederlandse begrippen. ‘De Drie Poortwachters’ worden zij genoemd, en zijn omstreeks 1650 geplant. Via het Sonsbeekpark in Arnhem, met zijn grote stenenwaterval, een onverwachts mooi bouwsel, zijn wij uiteindelijk na 22 kilometer bij het eindpunt van onze wandeling aangekomen. Vanavond vroeg onder de wol, en van de week gaan wij een nieuwe wandeling uitzoeken, en o ja, het Westerborkpad waar wij al een paar gedeelten van hebben gelopen, willen wij bij leven en welzijn ook nog afmaken. Leentje is met onze vriendin Marja ook nog tussendoor het Trekvogelpad aan het wandelen. Voor meer tijdens deze wandeling gemaakte foto’s zie bij Facebook onder: Lenie Gerrit Marchal. m.v.g. Gerrit.

Oudere berichten →