Donderdag 12 mei 2022, de vorig jaar gemaakte en beloofde foto’s bij Alex Kosterman gebracht. Wat woont hij daar mooi in de voormalige boerderij en bakkerij, aan de voet van de dijk in Ravenswaaij. Het kleine dorpje zo knus gelegen aan de kronkelende Rijn in het mooie Betuweland. Met een lieflijk en landelijk uitzicht over de uiterwaarden, waar zwart-wit gevlekte koeien drinken uit, door de droogte van de laatste weken, laagstaande drinkpoelen. Rechts in de verte, over het donkerblauwe kronkelende waterlint van de Lek, ligt half verscholen, achter het bomengroen Wijk bij Duurstede, mijn geboortestad. Met zijn kasteel -, kerktorens, de molen ‘Rijn en Lek’ en veilig achter de walmuur staande rode dakpanhuisjes, kijken over het rivierenland. De witte veerpont en bijbehorend prachtig veerhuis steken fel af tegen het kasteelbos, waar zachtwitte sluierwolkjes traag langs het hemelblauw schuiven. Hier proef je nog een vleug van stilte en rust zoals in vroeger dagen. Alex, een oud Wijkenaar, is een vriendelijke en gastvrije man, een aardige kerel, een verzamelaar van alles en nog wat. Toen Lenie en ik bij de woning van Alex kwamen was het grote houten hek, beneden aan de afrit, afgesloten met een verroeste ketting en bijbehorend hangslot. Leentje rammelde een paar keer aan het belletje wat schuin over een van de helspijlen hing. Het schelle minikerkkolkjesgeluid zweefde over de nabije omgeving, maar er verscheen niemand, alléén een paar kippen hoorden wij kakelen en de witte duiven op één van de vensterbanken vlogen vleugelklapperend in hun verstoorde middagrust weg, om even later weer op de nok van de woning te landen. Wij besloten maar een stukje over de dijk te gaan wandelen. Na enkele honderden meters wandelen kijkt Leentje met haar hand boven haar ogen in de verte ‘Kijk, volgens mij loopt daar Alex met zijn hond’ zegt zij mij aankijkend. En ja hoor gelijk heeft zij. Even later, al wandelend komen wij bij elkaar en ik zeg tegen Alex dat ik zijn beloofde foto’s kom brengen. ‘O … wat leuk, lopen jullie maar even mee dan gaan wij gezellig een bakkie thee drinken’ zegt Alex op zijn Wijks. Spike de hond wil graag links en rechts in de berm van de dijk nog even wat snuffelen en kleine plasjes doen. ‘Ga maar ergens zitten’ zegt Alex naar een paar stoelen wijzend als wij bij zijn woning zijn aangekomen, dan ga ik wat te drinken maken. Onder het genot van een door hem ingeschonken kopje thee hebben wij gezellig gebabbeld over o.a. oud Wijkenaren en hun bijnamen ( zoals, de Schapenneuker, Luisje, Kromme Krein, Zwabberbil, Bets Floep, Zus Zurekool, Bolle jaren, De staande schijtert, Lammertje vetlul, De éénkloot, De boze geest, De kontekrabber etc. ), en dingen vanuit onze jeugd, terwijl Spike trouw en waakzaam aan onze voeten bleef liggen. ‘Er zit nog een oude oven, ergens uit achtienhonderdzoveel, hier in de voormalige bakkerij, ik laat jullie hem straks wel even zien’. Na de twee kopjes thee neemt Alex ons mee zijn woning in, om de oude bakoven te laten zien. In een woonkeuken staat al 15 jaar een volledig ingericht kerstboompje. ‘Het is toch gezellig zo’n boompie!’ laat Alex ons weten. In één woonkamers bukt Alex onverwachts en pakt verbazingwekkend mooie en zorgvuldig gemaakte houten wagens, karren, koetsen en bijbehorende paarden uit een kastje. Vol bewondering bekijken Leentje en ik de door Alex gemaakte houten modellen. In één woord ongelooflijk, wat een geduldig kunstenaar is deze man. ‘Mooi toch’ zegt Alex lachend en bescheiden ingetogen trotsheid. Net als de reeds jaren opgestelde kerststal in een oud konijnenhok in de tuin hij mooi vind. Een prachtkerel ! Ik mag hem wel die Alex. Mensen zoals hij brengen kleur in het leven. Een oude woonwagen, die hij ooit nog van plan was op te knappen, zal één deze weken opgehaald worden. Ik denk dat ze daar een flinke kraan voor nodig hebben om het gevaarte vanuit de tuin onderaan de dijk, boven op de dijk, op een wagen te takelen. ‘Ik bel je wel even van te voren, dan kan je foto’s komen maken’ laat Alex mij weten. Na een aai over de kop van Spike de hond nemen wij afscheid van Alex. Een bijzondere, maar vriendelijke en gastvrije man. Een vrije vogel die zoveel kleur aan het leven geeft. m.v.g. Gerrit.